Van een momentje voor mezelf naar apple crumble met de familie

Zondagochtend. “Gatverdarrie”, hoor ik mezelf nog zo tegen mijn vriend zeggen. We zijn de dag ervoor enorm verwend met wat eerste zonnestralen, maar vandaag is het weer ouderwets grauw. Ik pak mijn telefoon voor de eerste de beste last minute aanbieding naar de zon, maar besluit hem al snel weg te leggen. Los van de heerlijke jazz die uit de speakers komt, kies ik vandaag even voor een dagje zonder elektronica.


Een momentje voor mezelf

Ik zet een kop thee en besluit een puzzel uit de kast te pakken. “Even een momentje voor mezelf”, zeg ik hardop. “Goed hoor, oma”, wordt er vanaf de bank gegrapt. Dat doet me niet zo veel. Dat suffe imago van puzzelen, was in mijn ogen al voor de lockdown verdwenen. Ik vind het heerlijk. Even aan niets anders denken, de boel de boel laten en de tijd - samen met de regen - voorbij laten tikken. Ook las ik laatst dat je bij het leggen van een puzzel een geluksstofje, dopamine, aanmaakt. Rustgevend én gelukkigmakend: ik teken ervoor op deze grauwe zondag.


Apple crumble

De telefoon gaat en ik merk dat ik gelijk uit mijn bubbel ben. Tot zover mijn middagje zonder elektronica. “Hoi tante Mini! Wij komen net bij opa en oma vandaan en papa heeft zin in jouw apple crumble! En ik heb een nieuw spel op de tablet! Zijn jullie thuis?” Ja hoor! Ik leg een laatste puzzelstukje (toch weer wat extra dopamine) en duik gauw de keuken in. Tante Mini, die naam heb ik trouwens aan mijn auto te danken.

Een onverwachte zondagmiddag met familie

Niet veel later staan ze voor de deur. Ik schuif de crumble in de oven en loop naar de tafel, waar mijn zus met die kleine ondertussen al wat stukjes van mijn puzzel legt. “Gaaf, die puzzel. Een impressie uit Parijs! Je boekt nu toch het liefst een last minute.” Precies, maar ik besloot te puzzelen. Ook wat waard, zo’n onverwachte zondagmiddag met familie. We kletsen en lachen, ruiken ondertussen wat er in de oven staat en leggen nog maar wat puzzelstukjes. Wij de grijze straatstenen en de koter de bloemen en felgekleurde luifels. Gelukkigmakend.

Dagje zonder elektronica

De zondagmiddag vliegt voorbij en jawel: hij is af. 1000 stukjes Parijs en een onbetaalbare middag met familie. Was ik er voor mijn gevoel toch nog even tussenuit. Terwijl we afscheid nemen, merkt mijn nichtje op dat ze helemaal is vergeten haar spelletje op de tablet te laten zien. “Geeft niet, vandaag hadden we gewoon even een dagje zonder elektronica.” Eenmaal onderuit op de bank krijg ik een berichtje van mijn zus: “Resumé van die kleine kabouter hier: ze vond het geweldig, de apple crumble wil ze vanaf nu iedere dag, maar jouw puzzel vond ze wel een beetje saai.”

Ik lach hardop, ga naar ravensburger.nl en typ in de zoekbalk: puzzels voor kleine, bijdehante nichtjes.